Protestzangeres Sophie Straat maakte een bliksemstart van haar carrière mee. Debuut EP ’T Is Niet Mijn Schuld’ (2020) won een Edison en voor debuutalbum ‘Smartlap Is Niet Dood’ (2023) volgden nominaties voor 3FM Awards, Edisons en de Amsterdamprijs voor de Kunst.
EP ‘Gebroken Spiegels’ kwam in 2024 uit en bestaat uit één lang lied, opgenomen met het Metropole Orkest, volgens De Groene Amsterdammer “zeldzaam groots opgezet en gedurfd”. Binnen een paar jaar groeide Sophie Straat zo uit tot “het boegbeeld van de generatie twintigers die maatschappelijk betrokken is” (-Volkskrant) en verzamelde haar muziek meer dan vijftien miljoen streams.
De band maakte indruk op festivals van ITGWO tot BKS en van Wildeburg tot Lowlands en Pukkelpop (BE), maar ook met uitverkochte clubtours en eigen festival Protestfest; al twee jaar op rij in een volledig uitverkocht Paradiso, Amsterdam (deel 3 op 10 mei 2025).
Naast haar muziek maakt Sophie als multidisciplinair kunstenaar ook artwork, foto’s en films, zoals korte film ‘Mooier Als Je Lacht’ die om drie albumsongs draait. Sophie Straat is hier om iets te vertellen met haar protestliederen, met als uiteindelijke doel om verandering teweeg te brengen. Want de wereld is kut en wordt alleen nog maar kutter, maar “de revolutie is niet meer te stoppen” (-De Standaard, BE).
Bang voor communisme, bang voor de Islam,
bang voor nieuwe tijden, dit kun je sowieso niet aan.
Ik wil zeggen dat het goed komt, maar denk eigenlijk van niet
Ik ben angstig voor de toekomst want ik zie alleen verdriet
Ze zeggen dat blaffende honden niet bijten, maar dat geloof ik niet
Want de stillen zijn de klos en er is niemand die het ziet.
-Sophie Straat – Gebroken Spiegels
