Als de ineenstorting van de beschaving dan toch voortduurt, is het in elk geval draaglijker onder een pittige groove. Daar kwam het Gentse collectief Lézard gelukkig al gauw achter. Onder het stijlvolle geometrische postpunkgeluid van de band suddert een hysterische energie: een soort van Boogie Wonderland voor excentriekelingen, buitenbeentjes en verloren zielen waar iedereen deel van kan uitmaken.
Dolend in de geest van Devo, LCD Soundsystem, XTC en Telex trekken ‘disco vogue’ art -punk-perikelen van Lézard al ruimschoots de aandacht. De groep draagt catchiness als een iets te strak driedelig maatpak op een hete zomerdag: het is een kwestie van tijd voordat de figuurlijke stropdas losgetrokken wordt. Op het podium escaleert Lézard dan ook op de meest verbijsterende en vreugdevolle manieren denkbaar – verder versterkt door de koortsachtige audiovisuele beelden van Joannes Meulewaeter.
